Prace nad budynkiem Zakładu Kąpielowego, nazywanego potocznie „łazienkami”, rozpoczęto w połowie lat 20. XX w. Budynek został częściowo oddany do użytku w sierpniu 1926 r., a poświęcony i oficjalnie otwarty niespełna rok później.
„Łazienki” wzniesiono w stylu zakopiańskim i wyposażono w sieć elektryczną oraz kanalizację. Budynek miał drewnianą konstrukcję i został pokryty gontem. Pod względem architektonicznym był parterowy o długości 25 m i szerokości 8 m na wysokim, kamiennym podmurowaniu. Jego powierzchnia użytkowa wynosiła 110 m2, kubatura zaś 440 m3. Posiadał na swoim wyposażeniu 6 kabin kąpielowych, gabinet lekarski, poczekalnię, kancelarię, pomieszczenie na kąpiele borowinowe, ubikacje oraz pokaźną, przeszkloną werandę.
W „łazienkach” urządzano kąpiele zwykłe oraz mineralne. W chwili otwarcia udostępniono dla gości 4 wanny, ale w 1938 r. było ich już 8. Kąpiele urządzano zazwyczaj od czerwca do sierpnia, w sprzyjających warunkach atmosferycznych. Z kąpieli zdrowotnych korzystali kuracjusze, a także mieszkańcy Brzozowa oraz okolicznych miejscowości. W okresach z mniejszą ilością klientów z łazienek można było skorzystać jedynie w godzinach przedpołudniowych.
Tuż za „łazienkami” stał budynek, w którym mieściła się piekarnia i pralnia. Fragment jego dachu widać na niektórych starych zdjęciach zakładu kąpielowego. (Zarys obiektu oznaczono słupami z drewnianymi daszkami.)
W latach okupacji Zakład Kąpielowy był wykorzystywany przez oddziały niemieckie. W drugiej połowie 1944 r. służył zaś żołnierzom Armii Czerwonej za szpital polowy. Już wtedy budynek popadał w ruinę, która szybko postępowała przez wzgląd na brak środków na konserwację oraz grabieże majątku uzdrowiskowego. Ostatecznie, gdy powojenne koncepcje odbudowy Brzozowa-Zdroju zakończyły się fiaskiem, „łazienki” rozebrano w okresie powojennym wraz z innymi zabudowaniami uzdrowiskowymi. Obetonowane podpiwniczenie to jedyna pozostałość po Zakładzie Kąpielowym.
Źródła:
▪ D. Półchłopek, Brzozów Zdrój – narodziny i upadek, Rzeszów 2009 (maszynopis pracy dyplomowej)
▪ J. Kita, Zapomniane polskie uzdrowiska, Łódź 2016.