Przed II wojną światową dyrektor Dyrekcji Lasów Przemyskiego Biskupstwa Łacińskiego w Brzozowie. Pod wspomnianą instytucję podlegała administracja brzozowskiego zakładu zdrojowego.
Emil Wiktor Niewolkiewicz przyszedł na świat w 1880 roku w rodzinie Ferdynanda „Niewoli” Niewolkiewicza – powstańca styczniowego, a później zarządcy lasów w Rudniku nad Sanem.
Po zakończeniu edukacji uzyskał stopień inżyniera. Postanowił pójść w ślady ojca i znalazł zatrudnienie jako leśnik. W pierwszych latach XX wieku podjął pracę jako kontroler lasów. Jeszcze za czasów monarchii austro-węgierskiej mianowany na zarządcę lasów biskupstwa przemyskiego. Ponadto w 1913 roku pełnił funkcję przysięgłego w obrębie c.k. Sądu Obwodowego w Sanoku.
Przed wybuchem Wielkiej Wojny, zaangażował się w struktury Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego w powiecie brzozowskim. Jego pasją było również kolekcjonowanie fajek, a część wspomnianych zbiorów można po dziś dzień obejrzeć w Muzeum Regionalnym w Brzozowie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Niewolkiewicz kontynuował zarządzanie majątkami leśnymi biskupstwa. Dodatkowo w latach 1924-1925 równolegle sprawował funkcję prezesa Radny Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Brzozowie. Warto tez wspomnieć, iż od 1923 roku powierzono mu też stanowisko kuratora Fundacji im. Antoniego Dydyńskiego.
Władze biskupstwa przemyskiego w drugiej połowie lat 20. XX w. przydzieliły Emilowi Niewolkiewiczowi kontrolę nad nowopowstającym brzozowskim zakładem zdrojowym. Nadzorował on prace budowlane i sprawował pieczę nad bieżącymi kwestiami związanymi z funkcjonowaniem kompleksu. W tym czasie sam zarząd dóbr leśnych biskupstwa oraz władze uzdrowiska przeniesiono do nowopowstałego, murowanego budynku leśniczówki.
Emil Niewolkiewicz odszedł ze stanowiska w latach 30. XX w. Po ataku III Rzeszy na Polskę, większość nieruchomości biskupich (lasy i folwarki) zostały przejęte przez okupanta. Nowe władze mianowały na zarządcę przejętego majątku ks. Jana Teichmanna. Duchowny pełnił to stanowisko do 1941 roku. Wtedy to dobra biskupie wróciły w ręce dawnego właściciela. Sytuacja ta nie trwała jednak długo, bowiem już w okresie powojennym, władze komunistyczne przejęły mienie biskupstwa na rzecz skarbu państwa.
Emil Niewolkiewicz zmarł w 1966 roku. Pochowany jest na terenie cmentarza komunalnego w Brzozowie.
Źródła:
S. Dydek, Bank Spółdzielczy w Brzozowie [w:] Brzozów – Zarys monograficzny, pod red. J. F. Adamskiego i in., Brzozów 1990, s. 549.
D. Półchłopek, Brzozów Zdrój – narodziny i upadek, Rzeszów 2009, s. 24, 39 (maszynopis pracy dyplomowej).
W. Ziobro, Zapis Antoniego Dydyńskiego z 2 lutego 1808 roku – przyczynek do badań nad Fundacją Stypendialną im. Antoniego Dydyńskiego w Godowej, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego”, 2019, z. 4, s. 841.
E. Orłowski, Łuszczki Władysław Jan – nadleśniczy w dobrach biskupich w Jaśliskach, „Biuletyn Informacyjny Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa Zarządu Oddziału w Krośnie”, 2020, nr 19, s. 18.
J. Cetnarowicz, S. Cyparski, G. Kubal, M. Podkul, Z. Sobota, Ziemia Brzozowska – przewodnik po przestrzeni i czasie, Brzozów 2020, s. 34-37, Ziemia Brzozowska przewodnik po przestrzeni i czasie.pdf (dostęp: 15.11.2021).
Spis członków Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego wedle powiatów, Lwów 1912, s. 11, https://polona.pl/item/spis-czlonkow-galicyjskiego-towarzystwa-lowieckiego-wedle-powiatow,NzYwMzA5Mjg/14/#info:metadata (dostęp: 15.11.2021).
„Słowo Polskie (wydanie poranne)”, 1906, nr 390, s. 1, https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication/207457/edition/196190/content (dostęp: 15.11.2021).
„Rolnik – Organ c. k. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego”, 1917, nr 7, s. 104, https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication/887993/edition/853275/content (dostęp: 15.11.2021).
„Dziennik Urzędowy c.k. Starostwa i c.k. Rady szkolnej okręgowej w Sanoku”, 1913, nr 4, s. 3, https://sanockabibliotekacyfrowa.pl/dlibra/publication/655/edition/597/content (dostęp: 15.11.2021).