Biskup przemyski. Główny zwierzchnik Zakładu Zdrojowego w Brzozowie w ostatnich latach funkcjonowania kompleksu oraz inicjator utworzenia „leśnego” seminarium w Brzozowie.
Urodził się 21 sierpnia 1880 roku w Mszanie Dolnej. Wychował się w rodzinie rzemieślniczej, będąc piątym dzieckiem Franciszka i Wiktorii. Maturę uzyskał w 1900 roku w Krakowie, będąc alumnem Małego Seminarium Duchownego. Następnie rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jednocześnie pobierał nauki w krakowskim Seminarium Duchownym.
Jeszcze przed końcem formacji został wysłany do Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 26 lipca 1904 roku w Krakowie. W roku 1907 uzyskał tytuł doktora teologii. Następnie po rocznym wikariacie, od 1908 roku objął funkcję prefekta w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. W latach 1910-1914 sprawował dodatkowo urzędy prefekta i wicerektora w seminarium duchownym.
W latach 1919-1922 wykładał teologię moralną w seminarium poznańskim jako profesor. Następnie od 1925 do 1928 roku pełnił stanowisko rektora Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie. Do Polski wrócił z przyczyn zdrowotnych. Następnie pełnił funkcję katechety w krakowskich szkołach średnich, a od 1930 roku został wybrany na rektora Seminarium Duchownego w Krakowie.
W 1931 roku mianowany przez papieża Piusa XI biskupem pomocniczym. W 1933 roku po śmierci biskupa Anatola Nowaka, powierzono mu funkcję ordynariusza łacińskiej diecezji przemyskiej. Ingres odbył się w drugiej połowie stycznia 1934 roku.
Jako biskup przemyski wiele wysiłku włożył w rozwój organizacji kościelnych, zwłaszcza Akcji Katolickiej. Dbał również o rozwój prasy katolickiej. Dla przykładu w 1935 roku zainicjował wydawanie przy „Gazecie Kościelnej” przemyskiego dodatku „Rola Katolicka”.
Do innych zasług biskupa Bardy można zaliczyć m.in. erygowanie Katolickiego Uniwersytetu Ludowego w Ujeznej oraz Instytutu Wyższej Kultury Religijnej w Przemyślu, a także organizację kongresu eucharystycznego w Przemyślu w 1937 roku, w którym uczestniczyło około 120 tysięcy osób.
W pierwszych latach II wojny światowej, diecezja przemyska została podzielona sowiecką i niemiecką strefą wpływów na Sanie. Biskup Barda postanowił osobiście zarządzać terenami po zachodniej stronie Sanu. Po stronie sowieckiej przekazał pełnie władzy biskupowi pomocniczemu Wojciechowi Tomace. Stan ten trwał do 1941 roku, kiedy to po inwazji niemieckiej na ZSRR, sowieci zostali wyparci na wschód. Wówczas to zarząd nad diecezją przemyską wrócił w ręce biskupa Franciszka Bardy, który postanowił powrócić do Przemyśla.
Zasługą ordynariusza przemyskiego było przeniesienie w 1940 roku do brzozowskich zabudowań zdrojowych przemyskiego seminarium duchownego. Wróciło one na powrót do stolicy diecezji w okresie powojennym (w 1946 roku).
Koniec wojny nie oznaczał końca problemów dla Kościoła Katolickiego. Władze komunistyczne stosowały różne formy represji wobec struktur kościelnych, a sam biskup Barda w charakterystyce sporządzonej w 1953 roku przez aparat bezpieczeństwa, został określony jako niebezpieczny przeciwnik komunizmu i ZSRR.
Hierarcha w 1953 roku został powołany do Komisji Głównej Episkopatu Polski. Wziął też udział w pierwszej części Soboru Watykańskiego II. W 1963 roku obdarzony godnością „Biskupa Asystenta Tronu Jego Świątobliwości”.
Zmarł 13 listopada 1964 roku. Msze pogrzebową odprawiono trzy dni później w katedrze przemyskiej.
Źródła:
T. Śliwa, Barda Franciszek, http://www.pbp.webd.pl/tkop1/barda1.pdf (dostęp: 15.11.2021).
Przemyśl: dziś 50. rocznica śmierci biskupa Franciszka Bardy, https://www.ekai.pl/przemysl-dzis-rocznica-smierci-biskupa-franciszka-bardy/ (dostęp: 15.11.2021).